ந ப்1ரஹ்ருஷ்யேத்1ப்1ரியம் ப்1ராப்1ய நோத்3விஜேத்1ப்1ராப்1ய சா1ப்1ரியம் |
ஸ்தி2ரபு3த்3தி4ரஸம்மூடோ4 ப்1ரஹ்மவித்3ப்3ரஹ்மணி ஸ்தி2த1: ||20||
ந—--இல்லை; ப்ரஹ்ரிஷ்யேத்—--மகிழ்ச்சி அடைவது (ந—ப்ரஹ்ருஷ்யேத்—மகிழ்ச்சி அடைவதில்லை); ப்ரியம்--—இன்பத்தை; ப்ராப்ய—--பெற்று; ந--—இல்லை; உத்விஜேத்—--குழப்பம் அடைவது ப்ராப்ய—--பெற்று; ச—--மேலும்; அப்ரியம்—--துன்பத்தை; ஸ்திர-புத்திஹி---நிலையான புத்தியுடன்;அஸம்முடஹ—--உறுதியாக நிலைநிறுத்தப்பட்டு; ப்ரஹ்ம-வித்--—தெய்வீக அறிவைப் பற்றிய உறுதியான புரிதலில்; ப்ரஹ்மணி—--கடவுளில் நிலைத்து; ஸ்திதஹ---அமைந்துள்ளவர்கள்; (ந—ப்ரஹ்ருஷ்யேத்—மகிழ்ச்சி அடைவதில்லை) (ந—ப்ரஹ்ருஷ்யேத்—மகிழ்ச்சி அடைவதில்லை); ந—உத்விஜேத்—குழப்பம் அடைவதில்லை
Translation
BG 5.20: கடவுளில் நிலைநிறுத்தப்பட்டு, தெய்வீக அறிவைப் பற்றிய உறுதியான புரிதல் உடைய மற்றும் மாயையால் தடைபடாதவர்கள், அவர்கள் இனிமையான ஒன்றைப் பெறுவதில் மகிழ்ச்சியடைவதில்லை அல்லது விரும்பத்தகாததை அனுபவிப்பதில் வருத்தப்படுவதில்லை.
Commentary
இந்த வசனத்தின் பகுதி - இன்பத்தில் மகிழ்ச்சியடைவதோ அல்லது விரும்பத்தகாததைப் பற்றி புலம்புவதோ --- பௌத்தத்தில் உள்ள விபாஸனா பாரம்பரியத்தின் மிக உயர்ந்த இலட்சியமாகும். இந்த தெளிவு மற்றும் துல்லிய நிலையை அடைய கடுமையான பயிற்சி மேற்கொள்ளப்பட்டு, இறுதியில் சமநிலை அடையவும் மற்றும் சுய விருப்பத்தை அழிக்கவும் வழிவகுக்கிறது. இருப்பினும், கடவுள் பக்தியில் நாம் நம் விருப்பத்தை தெய்வீகத்திற்குச் சமர்ப்பிக்கும் போது அதே நிலை இயற்கையாகவே அடையப்படுகிறது. வசனம் 5.17 இன் படி, கடவுளின் விருப்பத்திற்கு நம் விருப்பத்தை ஒன்றிணைக்கும் போது, இன்பம் மற்றும் துன்பம் இரண்டும் அவரது அருளாக அமைதியாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகிறது. ஒரு அழகான கதை இந்த மனப்பான்மையை விளக்குகிறது.
ஒரு காட்டுக்குதிரை ஒருமுறை பண்ணைக்குள் ஓடியது. பண்ணையில் வசித்த விவசாயிக்கு மக்கள் வாழ்த்து தெரிவித்தனர். அவர் சொன்னார், ‘நல்ல அதிர்ஷ்டம், துரதிர்ஷ்டம், யாருக்குத் தெரியும்? இது எல்லாம் கடவுளின் விருப்பம்.’
சில நாட்களுக்குப் பிறகு, குதிரை மீண்டும் காட்டுக்குள் ஓடியது. அவரது துரதிர்ஷ்டத்திற்கு அண்டை வீட்டார் வருத்தம் தெரிவித்தனர். அவர் சொன்னார், ‘துரதிர்ஷ்டம், அதிர்ஷ்டம், யாருக்குத் தெரியும்? எல்லாம் கடவுளின் விருப்பம்.’
இன்னும் சில நாட்கள் சென்றன. பின், குதிரை மேலும் இருபது காட்டு குதிரைகளுடன் திரும்பியது. மீண்டும் அந்த விவசாயிக்கு மக்கள் வாழ்த்து தெரிவித்தனர். அவர் புத்திசாலித்தனமாக சிந்தித்தார், 'நல்லது அல்லது கெட்டது எது? இது எல்லாம் இறைவனின் விருப்பம்.
சில நாட்களுக்குப் பிறகு, விவசாயியின் மகனின் கால் குதிரைகளில் ஒன்றில் சவாரி செய்யும் போது முறிந்தது. அக்கம் பக்கத்தினர் வந்து வருத்தம் தெரிவித்தனர். புத்திசாலியான விவசாயி, ‘இன்பமோ, விரும்பத்தகாததோ, அது கடவுளின் விருப்பம் மட்டுமே’ என்று பதிலளித்தார்.
இன்னும் சில நாட்கள் சென்றன, மன்னனின் வீரர்கள்,புதிதாக தொடங்கிய போரில் அனைத்து இளைஞர்களையும் படையில் சேர்க்க வந்தனர். அக்கம்பக்கத்தில் உள்ள இளைஞர்கள் அனைவரும் இராணுவத்தில் சேர்க்கப்பட்டனர், ஆனால் விவசாயியின் மகன் கால் உடைந்ததால் பின்தங்கியிருந்தார்.
தெய்வீக அறிவு கடவுளுக்கு இன்பம் கொடுப்பதில் நமது சுயநலம் என்பதைப் புரிந்துகொள்கிறது. இது கடவுளின் விருப்பத்திற்கு சரணடைவதற்கு வழிவகுக்கிறது, மேலும் சுய-விருப்பம் தெய்வீக சித்தத்துடன் இணைக்கப்படும்போது, ஒருவர் இன்பம் மற்றும் துன்பம் இரண்டையும் அவரது அருளாக அமைதியாக ஏற்றுக்கொள்ளும் சமநிலையை வளர்த்துக் கொள்கிறார்.
