Bhagavad Gita: Chapter 12, Verse 12

பலர் உடல் பயிற்சியின் மட்டத்தில் உள்ளனர். அவர்கள் தங்கள் மதக் கொள்கைகளால் கட்டளையிடப்பட்ட சடங்குகளைச் செய்கிறார்கள், ஆனால் கடவுளில் தங்கள் மனதை ஈடுபடுத்த மாட்டார்கள். அவர்கள் ஒரு புதிய வீடு அல்லது புதிய கார் வாங்கும்போது, ​​அவர்கள் பூஜை (வழிபாட்டு) விழாவைச் செய்ய பண்டிதரை அழைக்கிறார்கள். பண்டிதர் பூஜை செய்யும் போது, ​​அவர்கள் மற்ற அறையில் அமர்ந்து பேசுவார்கள் அல்லது ஒரு கோப்பை தேநீர் பருகுவார்கள். அவர்களைப் பொறுத்தவரை, பக்தி என்பது ஒரு வெற்று சடங்கு செய்வதைத் தவிர வேறில்லை. இது பெரும்பாலும் பெற்றோர் மற்றும் பெரியவர்களிடமிருந்து வரும் சடங்கு பழக்கமாக செய்யப்படுகிறது. சடங்குகளை இயந்திரத்தனமாகச் செய்வது ஒரு மோசமான காரியம் அல்ல, ஏனென்றால் ஒன்றும் இல்லாததை விட சிறந்தது; குறைந்த பட்சம் அத்தகையவர்கள் வெளிப்புறமாக பக்தியில் ஈடுபடுகிறார்கள்

இருப்பினும், உடல் பயிற்சியியை விட ஆன்மீக அறிவை வளர்ப்பது உயர்ந்தது என்று ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் கூறுகிறார். வாழ்க்கையின் குறிக்கோள் கடவுளை உணர்ந்து கொள்வதே தவிர பொருள் முன்னேற்றம் அல்ல என்ற புரிதலை அறிவு வழங்குகிறது. அறிவில் சிறந்து விளங்கும் ஒருவன் வெறுமையான சடங்குகளுக்கு அப்பால் சென்று மனதைத் தூய்மைப்படுத்தும் விருப்பத்தை வளர்த்துக் கொள்கிறான். ஆனால், வெறும் அறிவால் இதயத்தை தூய்மைப்படுத்த முடியாது. அதனால்தான், அறிவை வளர்ப்பதை விட, மனதை தியானத்தில் ஈடுபடுத்துவதே உயர்ந்தது என்று ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் கூறுகிறார். தியானத்தின் மூலம் மனதை நடைமுறையில் கட்டுப்படுத்துவதன் மூலம், நாம் உலக இன்பங்களிலிருந்து பற்றின்மையை வளர்க்கத் தொடங்குகிறோம்.. மனம் பற்றின்மையின் தரத்தை ஓரளவு வளர்க்கும்போது, ​​​​அடுத்த கட்டத்தை நாம் பயிற்சி செய்யலாம், இது செயல்களின் பலனைத் துறந்துவிடும். முந்தைய வசனத்தில் விளக்கியது போல், இது மனதிலிருந்து உலகத்தன்மையை அகற்றி, அடுத்தடுத்த நிலைகளுக்கு புத்தியை வலுப்படுத்த உதவும்.