யதா3 ஸன்ஹரதே1 சா1யம் கூ1ர்மோங்கா3னீவ ஸர்வஶ: |
இந்த்3ரியாணீன்த்3ரியார்தே2ப்4யஸ்த1ஸ்ய ப்1ரஞ்ஞா ப்1ரதி1ஷ்டி2தா1 ||58||
யதா—--எப்பொழுது; ஸன்ஹரதே—--பின் இழுத்துக் கொள்வது; ச—-மற்றும்; அயம்— --இந்த; கூர்மஹ— --ஆமை; அங்கானி----தன் உறுப்புகளை; இவ—-- அவ்வாறு; ஸர்வஶஹ—-- முழுமையாக; இந்த்ரியாணி— --புலன்களை; இந்த்ரிய-அர்த்தேப்ய—-- அவற்றின் பொருள்களிலிருந்து தஸ்ய— --அவனுடைய; ப்ரஞ்ஞா— தெய்வீக ஞானம்; ப்ரதிஷ்டிதா—-- நிலைபெற்றது
Translation
BG 2.58: புலன்களை அவற்றின் பொருள்களிலிருந்து விலக்கிக் கொள்ளக்கூடியவன், ஆமை தன் உறுப்புகளை ஓட்டுக்குள் பின் இழுத்துக் கொள்வது போல, தெய்வீக ஞானத்தில் நிலைபெற்றுள்ளான்.
Commentary
புலன்களின் அடக்க முடியாத ஆசைகளைத் தணிக்க முயல்வது, நெய்யை அதன் மீது ஊற்றி நெருப்பைக் குறைக்க முயற்சிப்பது போன்றது. நெருப்பு ஒரு கணம் அணைக்கப்படலாம், ஆனால் அது இரட்டிப்பு தீவிரத்துடன் எரிகிறது. எனவே, ஸ்ரீமத் பாகவதம் கூறுகிறது, ஆசைகள் நிறைவேறும் போது அவைகள் அழிந்து போவதில்லை; அவை இன்னும் வலுவாகத் திரும்பி வருகின்றன:
ந ஜாது1 கா1மஹ கா1மானாம் உப1போ4கே3ன ஶாம்யதி 1
ஹவிஷா க்1ருஷ்ண-வர்த்4மேவ பூ4ய ஏவாபி1வர்த4தே (9.19.14)
‘இந்திரியங்களின் விருப்பங்களை நிறைவேற்றுவது அவைகளை தணிக்காது, நெருப்பிற்கு நெய்யை பிரசாதமாக கொடுத்தால் அது அணையாது; மாறாக, அது தீயை மேலும் பலப்படுத்துகிறது.’
இந்த ஆசைகளை உடலில் ஏற்படும் அரிப்புடன் ஒப்பிடலாம். தொந்தரவாக உள்ள நமைச்சலுக்கு கீறல் ஒரு தவிர்க்க முடியாத தூண்டுதலை உருவாக்குகிறது. சில நிமிடங்களுக்கு நிவாரணம் அளித்தாலும் அரிப்பு பிரச்சினையை தீர்ப்பது இல்லை. நமைச்சல் அதிக சக்தியுடன் திரும்புகிறது. மாறாக, யாரேனும் சிறிது நேரம் நமைச்சலைப் பொறுத்துக் கொண்டால், மெதுவாக அரிப்பிலிருந்து நிவாரணம் கிடைக்கும். அரிப்பிலிருந்து அமைதி பெறுவதற்கான ரகசியம் அதுதான். அதே தர்க்கம் ஆசைகளுக்கும் பொருந்தும். மனம் மற்றும் புலன்கள் மகிழ்ச்சிக்கான எண்ணற்ற ஆசைகளை வீசுகின்றன, ஆனால் நாம் அவற்றை நிறைவேற்றும் விளையாட்டில் பங்கேற்கும் வரை, மகிழ்ச்சி கானல் நீரை போல் மாயையாகவே இருக்கும். ஆனால், இந்த ஆசைகளையெல்லாம் நிராகரித்து, கடவுளில் மகிழ்ச்சியைக் காண நாம் கற்றுக்கொண்டால், மனமும் புலன்களும் நம்முடன் சமாதான நிலையை அடைகின்றன.
எனவே, ஒரு ஞான முனிவர் புலன்களையும் மனதையும் புத்திசாலித்தனமாக தேர்ச்சி செய்கிறார். இந்த வசனத்தில் ஆமையின் உதாரணம் உவமையாக பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. ஆபத்தை எதிர்கொள்ளும் போதெல்லாம், ஆமை தனது கைகால்களையும் தலையையும் அதன் ஓடுக்குள் இழுத்து தன்னை பாதுகாத்துக் கொள்கிறது. ஆபத்து கடந்த பிறகு, ஆமை மீண்டும் அதன் கைகால்களையும் தலையையும் பிரித்தெடுத்து அதன் வழியில் தொடர்கிறது. அறிவொளி பெற்ற ஆன்மா மனம் மற்றும் புலன்களின் மீது ஒத்த கட்டுப்பாட்டைக் கொண்டுள்ளது மற்றும் சூழ்நிலைக்கு ஏற்ப அவற்றைப் பிரித்து எடுக்கிறது.
