உதா3ரா: ஸர்வ ஏவைதே1 ஞானீ த்1வாத்1மைவ மே மத1ம் |
ஆஸ்தி2த1: ஸ ஹி யுக்1தா1த்1மா மாமேவானுத்1த1மாம் க3தி1ம் ||18||
உதாராஹா--—உன்னதமான; ஸர்வ---அனைத்து; ஏவ—--உண்மையில்; ஏதே—--இவர்கள்; ஞானீ—-அறிவில் உள்ளவர்கள்; து—--ஆனால்; ஆத்மா ஏவ—--என் சுயம்; மே---என்; மதம்—--கருத்து; ஆஸ்திதஹ—அமைந்துள்ளவர்; ஸஹ—-அவர்; ஹி—--நிச்சயமாக; யுக்த--ஆத்மா—--இணைந்திருப்பவர்கள்; மாம்—--என்னில்; ஏவ—--நிச்சயமாக; அனுத்தமாம்—--உயர்ந்த; கதிம்----இலக்கு
Translation
BG 7.18: என் மீது பக்தி கொண்டவர்கள் அனைவரும் உண்மையில் உன்னதமானவர்கள். ஆனால், உறுதியான மனம் கொண்டவர்களும், புத்தி என்னில் இணைந்திருப்பவர்களும், என்னை மட்டுமே தங்கள் உயர்ந்த குறிக்கோளாகக் கொண்டவர்களை நான் என் சுயமாக கருதுகிறேன்.
Commentary
7.17 வசனத்தில் ஞானி பக்தரே (அறிவில் நிலைபெற்ற பக்தர்) உயர்ந்தது என்று கூறிய ஸ்ரீ கிருஷ்ணர், மற்ற மூன்று வகையான பக்தர்களும் அருளப்பெற்ற ஆத்மாக்கள் என்பதை இப்போது தெளிவுபடுத்துகிறார். எக்காரணத்திற்காகவும் பக்தியில் ஈடுபடுபவர் பாக்கியசாலி. இன்னும், அறிவில் அமர்ந்திருக்கும் பக்தர்கள் பொருள் காரணங்களுக்காக கடவுளை வணங்குவதில்லை. அதன் விளைவாக, அத்தகைய பக்தர்களின் தன்னலமற்ற, நிபந்தனையற்ற அன்பிற்கு கடவுள் கட்டுப்படுகிறார்.
ப1ராப4க்1தி1 அல்லது தெய்வீக அன்பு உலக அன்பிலிருந்து மிகவும் வேறுபட்டது. தெய்வீக அன்பானது தெய்வீக அன்பானவரின் மகிழ்ச்சிக்கான விருப்பத்தால் நிரப்பப்படுகிறது; உலக அன்பானது சுய மகிழ்ச்சிக்கான விருப்பத்தால் தூண்டப்படுகிறது. தெய்வீக அன்பு அன்பானவரின் சேவையில் கொடுக்கும் மனப்பான்மை மற்றும் தியாகம் ஆகியவற்றால் தூண்டப்படுகிறது; உலக அன்பு என்பது பெறும் மனப்பான்மையால் வகைப்படுத்தப்படுகிறது, அங்கு இறுதி இலக்கு மற்றவரிடமிருந்து எதையாவது பெறுவதாகும். சைதன்ய மஹாபிரபு விவரிக்கிறார்:
கா1மேர தா1த்1பர்ய நிஜ-ஸம்போ4க கே1வல
க்1ருஷ்ண-ஸுக2-தா1த்1ப1ர்ய-மாத்1ர ப்1ரேம த’ ப்1ரப3ல
அத1ஏவ கா1ம-ப்1ரேமே ப3ஹுத1 அந்த1ர
கா1ம அந்த-4த1மஹ ப்1ரேம நிர்மல பா4ஸ்கர
(சை1தன்ய ச1ரிதா1மிர்த1ம், ஆதி 3 லீலா 4.166 & 171)
'காமம் (உலக காதல்) சுய மகிழ்ச்சியை அடிப்படையாகக் கொண்டது. மாறாக, தெய்வீக அன்பு ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் மகிழ்ச்சியை அடிப்படையாகக் கொண்டது. அவற்றுக்கிடையே மிகப்பெரிய வித்தியாசம் உள்ளது - காமம் இருள் மற்றும் அறியாமை போன்றது, தெய்வீக அன்பு தூய்மையானது மிகவும் பிரகாசமான ஒளியைப் போன்று ஒளிரும்.' ஜகத்குரு ஸ்ரீ கிருபாலுஜி மகராஜ் இதை மிகவும் அழகாக கூறுகிறார்:
ப்3ரஹ்ம லோக்1 ப1ர்யந்த1 ஸூக்2, அரு முக்1தி1ஹுந் ஸூக2 தி1யாக3,
த1ப3ய் த4ரஹு ப1க3 ப்1ரேம ப1த2, நஹி லகி3 ஜெய்ஹீ தா3க3
(ப4க்1தி1 ஶத1க்1, வசனம் 45)
‘ பக்தி மார்க்கத்தில் நடக்க வேண்டுமெனில், உலக இன்பங்கள் மற்றும் முக்திக்கான ஆசைகளை விட்டுவிடுங்கள். இல்லையெனில், தெய்வீக அன்பின் தூய நீர் சுயநலத்தால் கறைபடும்.’ நாரத முனிவர் தூய பக்தியை இவ்வாறு விளக்கினார்:
த1த்1 ஸூக2 ஸூகி2த்1வம் (நாரத3 ப4க்1தி1 த3ரிஷனம், ஸூத்1ரம் 24)
‘உண்மையான அன்பு அன்பானவரின் மகிழ்ச்சிக்கானது.’ பொருள் சார்ந்த உந்துதல் கொண்ட பக்தர்கள் அத்தகைய பக்தியில் ஈடுபட முடியாது, ஆனால் அறிவில் இருக்கும் பக்தன் தன்னலமற்ற இந்த நிலைக்கு உயர்கிறார். இந்த முறையில் கடவுளை நேசிக்கக் கற்றுக்கொண்டால், அவர் அந்த பக்தனின் அடிமையாகிறார். கடவுளின் உயர்ந்த குணம் அவரது பக்தர்களிடம் அவர் கொண்டிருக்கும் அன்பு --. ப4க்1த1 வத்1சல்தா1. புராணங்கள் கூறுகின்றன:
கீ 3த்1வா ச1 மம நாமனி விசா1ரேன்மம ஸந்நிதௌ4
இதி1 ப்3ரவீமி தே1 ஸத்1யங் க்1ருதோ1ஹம் த1ஸ்ய சா1ர்ஜுனா
(ஆதி3 பு1ராணம் 1.2.231)
ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் கூறுகிறார்: 'எனது பெயர்களை உச்சரித்து, அவர்களின் எண்ணங்களில் என்னை நெருக்கமாக வைத்திருக்கும் என்னுடைய பக்தர்களுக்கு நான் அடிமையாகி விடுகிறேன். இது உண்மை, ஓ அர்ஜுனா.’ கடவுள் தனது தன்னலமற்ற பக்தர்களுக்கு மிகவும் கடமைப்பட்டிருப்பதாக உணர்கிறார், இந்த வசனத்தில், அவர்களில் கடவுள் தன்னையே பார்க்கிறார் என்று சொல்லுமளவிற்கு செல்கிறார்.
