அத்தியாயம் 6: த்யான யோகம்

ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் இந்த அத்தியாயத்தில் கர்ம யோகம் (உலகக் கடமைகளைச் செய்யும் போது ஆன்மீகப் பயிற்சி) மற்றும் கர்ம ஸன்யாஸம் (துறந்த நிலையில் ஆன்மீகப் பயிற்சி) ஆகியவற்றுக்கு இடையேயான ஒப்பீட்டு மதிப்பீட்டைத் தொடர்கிறார். கர்ம ஸந்நியாஸத்தை விட கர்ம யோகம் மிகவும் நடைமுறைக்குரிய பாதை என்று அவர் மீண்டும் வலியுறுத்துகிறார். பணியை பக்தியுடன் செய்யும்போது, ​​அது மனதைத் தூய்மைப்படுத்துகிறது மற்றும் ஆன்மீக உணர்வை மேம்படுத்துகிறது. பின்னர் மனம் அமைதியடைகிறது, மேலும் தியானம் உயர்விற்கான முதன்மை வழிமுறையாகிறது. யோகிகள் தியானத்தின் மூலம் மனதைக் கைப்பற்ற முயற்சி செய்கிறார்கள், ஏனெனில், பயிற்சி பெற்ற மனம் சிறந்த நண்பராக இருக்கும்போது, ​​பயிற்சி பெறாத மனம் ஒரு ஆன்மீக ஆர்வலருக்கு மோசமான எதிரியாக இருக்கும். ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் அர்ஜுனனிடம் எச்சரிக்கிறார், வெறும் கடுமையான துறவறத்தில் ஈடுபடுவதால், ஆன்மீகப் பாதையில் முன்னேற முடியாது. எனவே, உணவு, உறக்கம், வேலை, பொழுதுபோக்கு போன்ற அடிப்படைத் தேவைகளில் கூட மிதமான தன்மையைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும். பின்னர் அவர் மனதை கடவுளுடன் இணைக்கும் ஆன்மீகப் பயிற்சியை (ஸாதனாவை) விளக்குகிறார். காற்று இல்லாத இடத்தில் விளக்கு எப்படி ஒளிர்வதில்லையோ, அதுபோல ஆன்மிக பயிற்சியாளரும் (ஸாதகர்) மனதை நிலையாக தியானத்தில் வைத்திருக்க வேண்டும். மனதைக் கட்டுப்படுத்துவது உண்மையில் கடினம், ஆனால் பயிற்சி மற்றும் பற்றின்மை மூலம், அதைக் கட்டுப்படுத்த முடியும். எனவே, அது எங்கு அலைந்தாலும், அதைத் திரும்பக் கொண்டு வந்து, தொடர்ந்து கடவுளின் மீது கவனம் செலுத்த வேண்டும். மனம் தூய்மையடைந்தால், அது ஆழ்நிலையில் நிலைபெறுகிறது. ஸமாதி என்று அழைக்கப்படும் அந்த மகிழ்ச்சியான நிலையில், எல்லையற்ற தெய்வீக ஆனந்தத்தை ஒருவர் அனுபவிக்கிறார்.

ஆன்மீக பாதையை தொடங்கும் ஆனால் நிலையற்ற மனதால் இலக்கை அடைய முடியாமல் போகும் லட்சியவாதியின் கதி என்ன என்று அர்ஜுனன் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரிடம் கேள்வி எழுப்புகிறார். கடவுள்-உணர்தலுக்காக பாடுபடுபவர் ஒருபோதும் தீமையால் வெல்லப்படமாட்டார் என்று ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் அவருக்கு உறுதியளிக்கிறார். கடவுள் எப்பொழுதும் நமது முந்தைய வாழ்வில் திரட்டப்பட்ட ஆன்மீகத் தகுதிகளைக் கணக்கிட்டு, எதிர்காலப் பிறவிகளில் அந்த ஞானத்தை மீண்டும் எழுப்புகிறார், இதனால் நாம் விட்டுச் சென்ற பயணத்தைத் தொடரலாம். பல கடந்தகால வாழ்க்கையின் திரண்ட தகுதிகளுடன், யோகிகளால் அவர்களின் தற்போதைய வாழ்க்கையிலேயே கடவுளை அடைய முடிகிறது. தபஸ்வி (ஸ்ந்யாஸி), ஞானி (கற்பவர்) மற்றும் கர்மி (சடங்கு செய்பவர்) ஆகியோரை விட யோகி (கடவுளுடன் ஒன்றிணைவதற்கு முயற்சி செய்பவர்) உயர்ந்தவர் என்ற அறிவிப்போடு அத்தியாயம் முடிவடைகிறது. மேலும் அனைத்து யோகிகளிலும், பக்தியில் (கடவுளிடம் அன்பான பக்தி) ஈடுபடுபவரே எல்லாவற்றிலும் உயர்ந்தவர்.