ராக3த்3வேஷவியுக்1தை1ஸ்து1 விஷயானிந்த்3ரியைஶ்ச1ரன் |
ஆத்1மவஶ்யைர்விதே3யாத்1மா ப்1ரஸாத3மதி4க3ச்1ச2தி1 ||64||
ராக—-பற்றுதல்; த்வேஷ--- வெறுப்பு; வியுக்தைஹி—-- விடுபட்டவர்; து—-- ஆனால்; விஷயான்---புலன்களின் பொருட்களை; இந்த்ரியைஹி—-- புலன்களால்; சரன்—--பயன்படுத்தும்போது; ஆத்ம-வஶ்யைஹி—--மனதைக் கட்டுப்படுத்திய நிலையில்; விதேய-ஆத்மா—--மனதைக் கட்டுப்படுத்தியவர்; ப்ரஸாதம்—-- கடவுளின் அருளை; அதிகச்சதி—--பெறுகிறார்
Translation
BG 2.64: ஆனால் மனதைக் கட்டுப்படுத்தி, பற்றுதல் மற்றும் வெறுப்பு இல்லாதவர், புலன்களின் பொருட்களைப் பயன்படுத்தும்போது கூட, கடவுளின் அருளைப் பெறுகிறார்.
Commentary
அழிவுக்கு இட்டுச்செல்லும் முழு கீழ்நோக்கிய சுழலும் புலன் பொருள்களில் மகிழ்ச்சியைப்பற்றிய சிந்தனையுடன் தொடங்குகிறது. இப்போது, உடலுக்கு தாகம் இருப்பது போல், மகிழ்ச்சிக்கான தூண்டுதல் ஆன்மாவுக்கு இயற்கையானது. ‘எங்கேயும் மகிழ்ச்சியைப் பற்றி சிந்திக்க மாட்டேன்’ என்று நினைக்க முடியாது. சரியான திசையில், அதாவது கடவுளில் மகிழ்ச்சியை கற்பனை செய்வதே எளிய தீர்வு. மகிழ்ச்சி என்பது இறைவனிடம் என்ற எண்ணத்தைத் திரும்பத் திரும்ப மறுபரிசீலனை செய்தால், அவர் மீது பற்று வளரும். இந்த தெய்வீகப் பற்று, பொருள் பற்று போல மனதைச் சிதைக்காது; மாறாக, . எல்லாம் தூய்மையான கடவுளுடன் நம் மனதை இணைக்கும்பொழுது நம் மனமும் தூய்மையாகி விடும்.
எனவே, ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் நம்மைப் பற்றையும் ஆசையையும் கைவிடுமாறு கேட்கும்போதெல்லாம், அவர் பொருள் பற்றின் மற்றும் ஆசையை மட்டுமே குறிப்பிடுகிறார். ஆன்மிகப் பற்றும் ஆசையும் விட்டுவிடக் கூடாது; உண்மையில், அவைகள் மிகவும் பாராட்டத்தக்கவை. அவை மனதைத் தூய்மைப்படுத்துவதற்காக வளர்க்கப்பட்டு அதிகரிக்கப்பட வேண்டும். கடவுள் மீது நாம் எவ்வளவு அதிகமாக ஆசை கொள்கிறோமோ, அந்த அளவுக்கு நம் மனம் தூய்மையாகிவிடும். பிரிவினை படுத்தப்படாத தன்மையற்ற ப்ரஹ்மனின் வழிபாட்டை முன்னிறுத்தும் ஞானிகள், எல்லாப் பற்றுக்களையும் துறக்கப் பரிந்துரைக்கும்போது இந்த விஷயத்தைப் புரிந்து கொள்ளவில்லை. இருப்பினும், ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் கூறுகிறார்: 'கலப்படமற்ற பக்தியுடன் தங்கள் மனதை என்னுடன் இணைத்துக்கொள்பவர்கள், ஜட இயற்கையின் மூன்று குணங்களுக்கு மேலாக உயர்ந்து , உன்னதமான ப்ரஹ்மத்தின் நிலையை அடைகிறார்கள்.' (பகவத் கீதை 14.26)
அர்ஜுனனிடம் தனது மனதைக் கடவுளிடம் இணைக்குமாறு அவர் மீண்டும் மீண்டும் வலியுறுத்துகிறார். 8.7, 8.14, 9.22, 9.34, 10.10, 11.54, 12.8, 18.55, 18.58 போன்ற பல வசனங்களில் அர்ஜுனனிடம் தனது மனதைக் கடவுளிடம் இணைக்குமாறு அவர் மீண்டும் மீண்டும் வலியுறுத்துகிறார் பற்றும் வெறுப்பும் ஒரே நாணயத்தின் இரு பக்கங்கள். வெறுப்பு என்பது எதிர்மறையான இணைப்பு அல்ல. பற்றுதலின் பொருள் திரும்பத் திரும்ப ஒருவரது நினைவுக்கு வருவது போல; அதேபோல், வெறுப்பில், வெறுப்பின் பொருள் மனதில் தோன்றும். பொருள் பொருட்களின் மீதான பற்றுதல் மற்றும் வெறுப்பு ஆகிய இரண்டும் மனதில் ஒரே மாதிரியான விளைவைக் கொண்டிருக்கின்றன-அவை அதை அழித்து, ஜட இயற்கையின் மூன்று முறைகளுக்குள் இழுக்கின்றன. பற்று, வெறுப்பு ஆகிய இரண்டிலிருந்தும் மனம் விடுபட்டு, கடவுள் பக்தியில் ஆழ்ந்திருக்கும் போது, ஒருவன் இறைவனின் அருளைப் பெற்று, அவரது அளவற்ற தெய்வீக ஆனந்தத்தை அனுபவிக்கிறார். அந்த உயர்ந்த ரசனையை அனுபவிக்கும் போது, உணர்வுப் பொருட்களைப் பயன்படுத்தும்போது கூட, மனம் அதன் மீது ஈர்க்கப்படுவதில்லை. எனவே, நம் எல்லோரையும் போலவே ருசிக்கும்போதும், தொடும்போதும், நுகரும் போதும், கேட்கும்போதும், பார்க்கும் போதும், நிலையான அறிவு பற்றுதல் மற்றும் வெறுப்பு இரண்டிலிருந்தும் விடுபடுகிறது.
