Bhagavad Gita: Chapter 18, Verse 2

BG 18.2: ஒப்புயர்வற்ற தெய்வீக ஆளுமை கூறினார்: ஆசையால் தூண்டப்பட்ட செயல்களைக் கைவிடுவதே ஞானிகள் ஸந்யாஸம் என்று புரிந்துகொள்கிறார்கள். அனைத்து செயல்களின் பலனையும் துறப்பதே தியாகம் என்று கற்றவர்கள் அறிவிக்கிறார்கள்.

க¹வயஹ என்பவர்கள் கற்றறிந்தவர்கள். ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் கூறுகிறார், கற்றவர்கள் ஸந்யாஸத்தை வேலையைத் துறப்பதாகக் கருதுகிறார்கள். அவர்கள் சில நித்¹ய க1ர்மங்களை (உடலின் பராமரிப்புக்காக தினசரி வேலைகளை) தொடர்ந்து செய்கிறார்கள். துறந்து, துறவறத்தில் நுழைபவர்கள் கர்ம ஸந்யாஸிகள் என்று அழைக்கப்படுகிறார்கள். ஆனால் அவர்கள் கா¹ம்ய க¹ர்மத்தை (செல்வம், சந்ததி, கௌரவம், அந்தஸ்து, அதிகாரம் மற்றும் பலவற்றைப் பெறுவது) தொடர்பான வேலை) கைவிடுகிறார்கள். இத்தகைய செயல்கள் ஆன்மாவை செயல்களின் சக்கரத்தில் மேலும் பிணைத்து, பிறப்பு மற்றும் இறப்பு என்ற ஸம்ஸாரத்தில் மீண்டும் மீண்டும் பிறப்பதற்கு வழிவகுக்கும்.

விச¹க்ஷணாஹா- ஞானிகள். புத்திசாலிகள் தியாகத்திற்கு முக்கியத்துவம் கொடுப்பதாக ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் கூறுகிறார், அதாவது 'உள் துறவு.’ இது பரிந்துரைக்கப்பட்ட வேதக் கடமைகளைத் துறக்காமல், அவற்றின் பலனை அனுபவிப்பதற்கான ஆசைகளை மனதிலிருந்து துறப்பதைக் குறிக்கிறது. எனவே, செயலின் பலன்களுக்கான பற்றுதலைக் கைவிடும் மனப்பான்மை தியாகம், அதே சமயம் வேலையைத் துறக்கும் மனப்பான்மை ஸந்யாஸம். தியாகம் மற்றும் ஸந்யாஸம் ஆகிய இரண்டும் ஞானம் பெறுவதற்கு நம்பத்தகுந்த மற்றும் நியாயமான விருப்பங்களாகத் தெரிகிறது. இந்த இரண்டு செயல்களில், ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் எதைப் பரிந்துரைக்கிறார்? அடுத்த வசனங்களில் இந்தத் தலைப்பைப் பற்றி மேலும் தெளிவுபடுத்துகிறார்.